Αναρτήσεις
Στις Βουλευτικές Εκλογές που μόλις αφήσαμε πίσω μας, 113.282 συμπατριώτες μας δεν πήγαν να ψηφίσουν με αποτέλεσμα η αποχή να φτάνει στο 21.32%. Μέσα από τις δημοσκοπήσεις που είχαν προηγηθεί των εκλογών είχε διαφανεί αυτή η αρνητική πρόθεση και η οποία δυστυχώς επιβεβαιώθηκε. Αυτό το μεγάλο ποσοστό ήταν η αιτία για κάποιους να προβαίνουν σε ένα ειλικρινή προβληματισμό και για κάποιους άλλους ήταν η ευκαιρία να δώσουν υπερβολική έμφαση στην αποχή και έτσι να αποφύγουν να αναφερθούν στην αποτυχία τους.
Ο κάθε ευσυνείδητος πολίτης προβληματίζεται για αυτή την μεγάλη καταγεγραμμένη απουσία από την κατά τα άλλα γιορτή της Δημοκρατίας. Προσωπικά ανησυχώ για αυτή την νέα τάση ιδιαίτερα ανάμεσα στην νεολαία η οποία βγάζει μια αρνητική στάση, απέναντι στα κόμματα, στην πολιτική αλλά και τους θεσμούς που αντιπροσωπεύει.
Βεβαιότατα η αποχή δεν οφείλεται σε μία και μόνο αιτία αλλά εντοπίζω τρεις κύριες αρνητικές αντιλήψεις / συμπεριφορές οι οποίες μπορεί και να συμπίπτουν και οι οποίες οδηγούν σε αυτή την πολιτική έκφραση:
1. Οι διαμαρτυρόμενοι: Υπάρχουν αυτοί που νιώθουν αδικημένοι για τον δικό τους υποκειμενικό λόγο και έτσι νιώθουν ότι με την αποχή παίρνουν έμμεσα εκδίκηση. Αναμφίβολα η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Υπάρχουν αιτήματα τα οποία αντικειμενικά επιβάλουν λύσεις ενώ υπάρχουν και αιτήματα που βασίζονται ξεκάθαρα στην σφαίρα του παράλογου, και του υπέρμετρου προσωπικού συμφέροντος. Πέραν από την ικανοποίηση αιτημάτων υπάρχουν και αυτοί που απέχουν ως διαμαρτυρόμενοι για το σημερινό πολιτικό λόγο αλλά και για την αρνητική κατάσταση στην πολιτική ζωή του τόπου.
2. Οι απαθείς: Εδώ συναντούμε αυτούς που δεν αναγνωρίζουν αυτό που είπε ο Αριστοτέλης ότι δηλαδή ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον. Δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για τα πολιτικά δρώμενα του τόπου και πολύ συχνά καταφεύγουν στην εύκολη φράση «οι Πολιτικοί είναι όλοι ίδιοι». Δεν τους νοιάζει αν παίρνονται πολιτικές αποφάσεις που τους επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα και είναι μόνιμα εκτός οποιασδήποτε πολιτικής σκέψης και αντίληψης. Προσωπικά θεωρώ την απάθεια ως την πιο επικίνδυνη συμπεριφορά για την Δημοκρατία.
3. Οι αμελείς: Τέλος έχουμε αυτούς που πραγματικά διαπρέπουν με την ανοργανωσιά τους. Εδώ αναφέρομαι σε αυτούς που έχασαν τα εκλογικά τους βιβλιάρια και ζητούσαν τελευταία ώρα να βγάλουν άλλα. Αναφέρομαι σε αυτούς που πήγαν να ψηφίσουν με την πολιτική ταυτότητα ή με το διαβατήριο. Αλλά και σε αυτούς που δεν είχαν εγγραφεί έγκαιρα στους εκλογικούς καταλόγους για να μπορέσουν να εξασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα.
Θεωρώ ότι αυτές οι τρεις μορφές συμπεριφοράς δίνουν σε μεγάλο βαθμό την εικόνα για το ποιοι εντάσσονται στην ομάδα της αποχής. Το 21.32% αποτελεί πρόκληση για ολόκληρο το πολιτικό οικοδόμημα της Κύπρου αλλά και για την κοινωνία μας, για να μην επαναληφθεί αυτή η εικόνα στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Για να επιλυθεί όμως ένα πρόβλημα θα πρέπει σίγουρα να παρθούν διορθωτικά μέτρα όπως επίσης και να αλλάξουν νοοτροπίες ως ακολούθως:
A. Η επαφή με τον κόσμο: Επιβάλλονται οι πιο συχνές επαφές των πολιτικών με τον απλό άνθρωπο ώστε να σμικρυνθεί το επικοινωνιακό χάσμα που υπάρχει σήμερα αλλά και για να παίρνουν οι πολιτικοί συνεχώς τον παλμό της κοινωνίας. Σίγουρα υπάρχουν αιτήματα τα οποία μπορούν να επιλυθούν άμεσα, υπάρχουν όμως και προβλήματα που χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να εξευρεθούν λύσεις. Τουλάχιστον ο κάθε Πολίτης να γνωρίζει τί προσπάθειες έγιναν και να ξέρει ότι το αίτημα του δεν ικανοποιήθηκε για συγκεκριμένους αντικειμενικούς λόγους. Η τεχνολογία πρέπει να μπει περαιτέρω στην υπηρεσία των βουλευτών για συνεχή επικοινωνία με το κοινό (ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης κ.α.).
B. Το επίπεδο της πολιτικής: Επιβάλλεται να ανεβεί το επίπεδο του πολιτικού λόγου. Ο Πολίτης δικαιούται κάτι πολύ περισσότερο από τις υπερβολές, την καταστροφολογία, τον μηδενισμό, τον λαϊκισμό και την κασσανδρολογία. Ο Πολίτης δικαιούται ένα βελτιωμένο τρόπο συζητήσεων και επιχειρηματολογίας αφού οδεύομαι στο να αντιγράφουμε το αρνητικό φαινόμενο των τηλεοπτικών παράθυρων στην Ελλάδα όπου δεν υπάρχει περίπτωση να μιλά κάποιος και να μην τον διακόψουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην περνούν ξεκάθαρα τα μηνύματα στον λαό αλλά να βγαίνει μια συγχυσμένη εικόνα ότι λίγο πολύ πάλι τσακώνονται. Για να γίνονται σωστές συζητήσεις χρειάζονται και σωστοί συντονιστές / δημοσιογράφοι οι οποίοι θα πρέπει να επιδιώκουν με την σειρά τους, οι πολίτες να πάρουν ξεκάθαρα μηνύματα και θέσεις και όχι να επιδιώκουν την όξυνση και την αντιπαράθεση για να ανεβούν τα νούμερα της εκπομπής.
Γ. Τα ΜΜΕ: Επιβάλλεται τα ΜΜΕ να κρατήσουν μια πιο θετική προσέγγιση προς την πολιτική η οποία έχει πολλά θετικά για να προβληθούν. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου μέσα από εκπομπές προάγεται η απαξίωση με γενικά και αόριστα σχόλια τσουβαλιάζοντας όλους τους πολιτικούς σε ένα καλάθι χωρίς διαχωρισμό. Δυστυχώς, τα ΜΜΕ προβάλουν συνεχώς μια καταθλιπτική εικόνα γιατί ανακάλυψαν ότι αυτό πουλά καλύτερα. Με αυτή την τακτική παρασύρουν τους πολίτες σε μια απαισιοδοξία όπου όλα είναι μαύρα και αρνητικά. Θα πρέπει κυρίως η τηλεόραση που σήμερα δυστυχώς έχει την δύναμη να διαμορφώνει απόψεις και αντιλήψεις να δώσει περισσότερο χρώμα στις ειδήσεις πέραν από το μαύρο, να δώσει και την ευχάριστη νότα των πραγμάτων ώστε ο Πολίτης να αποκτήσει την ελπίδα μέσα του. Ο Κύπριος Πολίτης δικαιούται μια πιο ψηλού επιπέδου ενημέρωση και πληροφόρηση ώστε να διαμορφώνει καλύτερα τις δικές του αντιλήψεις.
Δ. Η Απλοποίηση των διαδικασιών: Υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για να απλοποιηθεί η εκλογική διαδικασία ώστε να γίνει πολύ πιο εύκολη και ευέλικτη η πρόσβαση στην ψηφοφορία.
Κλείνοντας είναι ξεκάθαρο ότι η αποχή δεν εξυπηρετεί κανένα. Πολίτης = Πολιτική και καμία αποχή δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την σχέση. Στο χέρι όλων είναι η Κύπρος να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση όσον αφορά την συμμετοχική δημοκρατία και όχι να πέφτουμε θύματα μιμητισμού από την πολύ μεγάλη αποχή που έχουν άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Οι οπαδοί της αποχής θα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα αλλά με ξεκάθαρες τοποθετήσεις και πρωτοβουλίες από ενεργά σύνολα και ενεργούς πολίτες. Στο ημι-κατεχόμενο νησί μας αντί να απέχουμε πρέπει να συμμετέχουμε. Το αποτέλεσμα θα είναι πολύ καλύτερο γιατί η όποια πρόοδος χρειάζεται συλλογικότητα και αισιοδοξία.
Μιχάλης Κ. Πούρος
Ο κάθε ευσυνείδητος πολίτης προβληματίζεται για αυτή την μεγάλη καταγεγραμμένη απουσία από την κατά τα άλλα γιορτή της Δημοκρατίας. Προσωπικά ανησυχώ για αυτή την νέα τάση ιδιαίτερα ανάμεσα στην νεολαία η οποία βγάζει μια αρνητική στάση, απέναντι στα κόμματα, στην πολιτική αλλά και τους θεσμούς που αντιπροσωπεύει.
Βεβαιότατα η αποχή δεν οφείλεται σε μία και μόνο αιτία αλλά εντοπίζω τρεις κύριες αρνητικές αντιλήψεις / συμπεριφορές οι οποίες μπορεί και να συμπίπτουν και οι οποίες οδηγούν σε αυτή την πολιτική έκφραση:
1. Οι διαμαρτυρόμενοι: Υπάρχουν αυτοί που νιώθουν αδικημένοι για τον δικό τους υποκειμενικό λόγο και έτσι νιώθουν ότι με την αποχή παίρνουν έμμεσα εκδίκηση. Αναμφίβολα η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Υπάρχουν αιτήματα τα οποία αντικειμενικά επιβάλουν λύσεις ενώ υπάρχουν και αιτήματα που βασίζονται ξεκάθαρα στην σφαίρα του παράλογου, και του υπέρμετρου προσωπικού συμφέροντος. Πέραν από την ικανοποίηση αιτημάτων υπάρχουν και αυτοί που απέχουν ως διαμαρτυρόμενοι για το σημερινό πολιτικό λόγο αλλά και για την αρνητική κατάσταση στην πολιτική ζωή του τόπου.
2. Οι απαθείς: Εδώ συναντούμε αυτούς που δεν αναγνωρίζουν αυτό που είπε ο Αριστοτέλης ότι δηλαδή ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον. Δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για τα πολιτικά δρώμενα του τόπου και πολύ συχνά καταφεύγουν στην εύκολη φράση «οι Πολιτικοί είναι όλοι ίδιοι». Δεν τους νοιάζει αν παίρνονται πολιτικές αποφάσεις που τους επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα και είναι μόνιμα εκτός οποιασδήποτε πολιτικής σκέψης και αντίληψης. Προσωπικά θεωρώ την απάθεια ως την πιο επικίνδυνη συμπεριφορά για την Δημοκρατία.
3. Οι αμελείς: Τέλος έχουμε αυτούς που πραγματικά διαπρέπουν με την ανοργανωσιά τους. Εδώ αναφέρομαι σε αυτούς που έχασαν τα εκλογικά τους βιβλιάρια και ζητούσαν τελευταία ώρα να βγάλουν άλλα. Αναφέρομαι σε αυτούς που πήγαν να ψηφίσουν με την πολιτική ταυτότητα ή με το διαβατήριο. Αλλά και σε αυτούς που δεν είχαν εγγραφεί έγκαιρα στους εκλογικούς καταλόγους για να μπορέσουν να εξασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα.
Θεωρώ ότι αυτές οι τρεις μορφές συμπεριφοράς δίνουν σε μεγάλο βαθμό την εικόνα για το ποιοι εντάσσονται στην ομάδα της αποχής. Το 21.32% αποτελεί πρόκληση για ολόκληρο το πολιτικό οικοδόμημα της Κύπρου αλλά και για την κοινωνία μας, για να μην επαναληφθεί αυτή η εικόνα στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Για να επιλυθεί όμως ένα πρόβλημα θα πρέπει σίγουρα να παρθούν διορθωτικά μέτρα όπως επίσης και να αλλάξουν νοοτροπίες ως ακολούθως:
A. Η επαφή με τον κόσμο: Επιβάλλονται οι πιο συχνές επαφές των πολιτικών με τον απλό άνθρωπο ώστε να σμικρυνθεί το επικοινωνιακό χάσμα που υπάρχει σήμερα αλλά και για να παίρνουν οι πολιτικοί συνεχώς τον παλμό της κοινωνίας. Σίγουρα υπάρχουν αιτήματα τα οποία μπορούν να επιλυθούν άμεσα, υπάρχουν όμως και προβλήματα που χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να εξευρεθούν λύσεις. Τουλάχιστον ο κάθε Πολίτης να γνωρίζει τί προσπάθειες έγιναν και να ξέρει ότι το αίτημα του δεν ικανοποιήθηκε για συγκεκριμένους αντικειμενικούς λόγους. Η τεχνολογία πρέπει να μπει περαιτέρω στην υπηρεσία των βουλευτών για συνεχή επικοινωνία με το κοινό (ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης κ.α.).
B. Το επίπεδο της πολιτικής: Επιβάλλεται να ανεβεί το επίπεδο του πολιτικού λόγου. Ο Πολίτης δικαιούται κάτι πολύ περισσότερο από τις υπερβολές, την καταστροφολογία, τον μηδενισμό, τον λαϊκισμό και την κασσανδρολογία. Ο Πολίτης δικαιούται ένα βελτιωμένο τρόπο συζητήσεων και επιχειρηματολογίας αφού οδεύομαι στο να αντιγράφουμε το αρνητικό φαινόμενο των τηλεοπτικών παράθυρων στην Ελλάδα όπου δεν υπάρχει περίπτωση να μιλά κάποιος και να μην τον διακόψουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην περνούν ξεκάθαρα τα μηνύματα στον λαό αλλά να βγαίνει μια συγχυσμένη εικόνα ότι λίγο πολύ πάλι τσακώνονται. Για να γίνονται σωστές συζητήσεις χρειάζονται και σωστοί συντονιστές / δημοσιογράφοι οι οποίοι θα πρέπει να επιδιώκουν με την σειρά τους, οι πολίτες να πάρουν ξεκάθαρα μηνύματα και θέσεις και όχι να επιδιώκουν την όξυνση και την αντιπαράθεση για να ανεβούν τα νούμερα της εκπομπής.
Γ. Τα ΜΜΕ: Επιβάλλεται τα ΜΜΕ να κρατήσουν μια πιο θετική προσέγγιση προς την πολιτική η οποία έχει πολλά θετικά για να προβληθούν. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου μέσα από εκπομπές προάγεται η απαξίωση με γενικά και αόριστα σχόλια τσουβαλιάζοντας όλους τους πολιτικούς σε ένα καλάθι χωρίς διαχωρισμό. Δυστυχώς, τα ΜΜΕ προβάλουν συνεχώς μια καταθλιπτική εικόνα γιατί ανακάλυψαν ότι αυτό πουλά καλύτερα. Με αυτή την τακτική παρασύρουν τους πολίτες σε μια απαισιοδοξία όπου όλα είναι μαύρα και αρνητικά. Θα πρέπει κυρίως η τηλεόραση που σήμερα δυστυχώς έχει την δύναμη να διαμορφώνει απόψεις και αντιλήψεις να δώσει περισσότερο χρώμα στις ειδήσεις πέραν από το μαύρο, να δώσει και την ευχάριστη νότα των πραγμάτων ώστε ο Πολίτης να αποκτήσει την ελπίδα μέσα του. Ο Κύπριος Πολίτης δικαιούται μια πιο ψηλού επιπέδου ενημέρωση και πληροφόρηση ώστε να διαμορφώνει καλύτερα τις δικές του αντιλήψεις.
Δ. Η Απλοποίηση των διαδικασιών: Υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για να απλοποιηθεί η εκλογική διαδικασία ώστε να γίνει πολύ πιο εύκολη και ευέλικτη η πρόσβαση στην ψηφοφορία.
Κλείνοντας είναι ξεκάθαρο ότι η αποχή δεν εξυπηρετεί κανένα. Πολίτης = Πολιτική και καμία αποχή δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την σχέση. Στο χέρι όλων είναι η Κύπρος να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση όσον αφορά την συμμετοχική δημοκρατία και όχι να πέφτουμε θύματα μιμητισμού από την πολύ μεγάλη αποχή που έχουν άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Οι οπαδοί της αποχής θα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα αλλά με ξεκάθαρες τοποθετήσεις και πρωτοβουλίες από ενεργά σύνολα και ενεργούς πολίτες. Στο ημι-κατεχόμενο νησί μας αντί να απέχουμε πρέπει να συμμετέχουμε. Το αποτέλεσμα θα είναι πολύ καλύτερο γιατί η όποια πρόοδος χρειάζεται συλλογικότητα και αισιοδοξία.
Μιχάλης Κ. Πούρος
