Η Μνημονιακή Τρέλα…

Δεν υπάρχει μέρα που να μην ρωτώ τον εαυτό μου, πώς κατάντησε η Κύπρος μας έτσι; Την ερώτηση την κάνω ως παράπονο, γιατί γνωρίζω την απάντηση. Όλοι έφταιξαν με διαφορετική όμως, βαρύτητα. Για το αν θα υπάρξει τιμωρία και απόδοση ευθυνών αυτό είναι κάτι που αναμένουμε να δούμε αφού η λέξη τιμωρία αιωρείται μονίμως πάνω από την ατμόσφαιρα της Κύπρου…

Ναι, φταίξαμε και εμείς αλλά για μην ξεχνιόμαστε έχει τεράστιες ευθύνες και η Ευρώπη για τα χρέη της Κύπρου. Εμείς δεν αποταθήκαμε σε Μηχανισμό Τιμωρίας αλλά σε Μηχανισμό Στήριξης. Και ενώ η Ευρώπη έχει και δικές της ευθύνες για την κατάσταση στην Κύπρο, μάς τιμωρεί με περισσότερη ύφεση, με περισσότερη λιτότητα, αλλά κυρίως με μπόλικη οικονομική αβεβαιότητα.

Με όλα τα ΤΡΑΓΙΚΑ που συμβαίνουν στην Ελλάδα, θα πρέπει να σκεφτούμε επιτέλους και εδώ στην Κύπρο, ΠΟΥ ΠΑΜΕ; Πλέον δεν είναι θέμα Μνημονιακών και Αντι-Μνημονιακών… είναι θέμα ΛΟΓΙΚΗΣ και ΤΡΕΛΑΣ. Όταν αυτούς που καλέσαμε να μας βοηθήσουν βγαίνουν κάθε λίγο και λιγάκι και μας λένε sorry λάθος υπολογισμός ή λάθος πρόβλεψη για το πείραμα των τραπεζών, τότε να προβληματιστούμε πιο σοβαρά για το ΠΟΥ ΠΑΜΕ ή για το ΠΟΥ μας οδηγούν;

Δεν μπορεί να αποτελεί λύση η αυξανόμενη ανεργία, η εξαθλίωση, και η παντελής έλλειψη προϋποθέσεων για ανάπτυξη. Μας πατούν στο λαιμό και από την άλλη μας λένε θα σας «βοηθήσουμε να σηκωθείτε».

Στοχοποιούν σκόπιμα τον δημόσιο τομέα ενώ τα μεγαλύτερα αίσχη έγιναν στον ιδιωτικό τομέα – βλέπε τράπεζες. Ακόμη και αυτοί που καραδοκούν στην γωνιά για να καρπωθούν από τον δημόσιο πλούτο θα πρέπει να ξυπνήσουν και να καταλάβουν ότι, και να αναλάβουν ως ιδιώτες τους ημικρατικούς και ότι άλλο κρατικό επιθυμούν, στο τέλος της ημέρας δεν θα υπάρχει αγορά, δεν θα μείνουν πολλοί ως καταναλωτές….

Πολλοί μιλούν για το δόγμα του Σοκ και για τις πρακτικές του. Στην περίπτωση της Κύπρου η θεωρία που εφαρμόστηκε στο πικρό παρελθόν μας και εξακολουθεί σήμερα να υλοποιείται για να βγάζει η Γερμανία λεφτά, είναι το διαίρει και βασίλευε. Επιβάλλεται έστω και τώρα να υπάρξει η ελάχιστη δυνατή ενότητα με μοναδικό κίνητρο την αγάπη για τον τόπο και την νέα γενιά.

Το υπό διαμόρφωση υφιστάμενο πολιτικό σκηνικό το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι τα πολύ ψηλά ποσοστά αποχής στις επερχόμενες Ευρωεκλογές. Απαιτείται αλλαγή πολιτικής συμπεριφοράς και επικοινωνίας. Να σταματήσει δηλαδή η τόση μεγάλη έμφαση στον «εμφύλιο πόλεμο» και να υπάρξει μεγαλύτερη επικέντρωση στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συναίνεση. Ναι ίσως να ακούγομαι ρομαντικός και ονειροπόλος θα πρέπει όμως να αντιληφθούμε, ότι η Κύπρος βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και στην πρόσκρουση δεν θα υπάρχουν νικητές.

Συνεπώς, οι όποιες εναλλακτικές επιλογές, πρέπει να αντιμετωπιστούν με ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ συγκρίνοντας τες, όχι με το σήμερα αλλά με το πώς θα καταντήσει η ΚΥΠΡΟΣ και η κοινωνία της, με την πλήρη υλοποίηση των επιβουλών της ΤΡΟΙΚΑΣ. Το λιγότερο που θα ισχυριστώ είναι ότι ο Κυπριακός λαός δικαιούται μια πιο διεκδικητική και τολμηρή στάση απέναντι στην ΤΡΟΙΚΑ ώστε να ξαναμπούμε στον αγώνα για την ΛΟΓΙΚΗ έναντι της Μνημονιακής Τρέλας…

Μιχάλης Κ. Πούρος

H ξεχασμένη Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη

Ένας από τους κύριους λόγους που συστάθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν για να υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών μελών έτσι ώστε να αλληλοβοηθούνται, και να μοιράζονται ελεύθερα γνώση και αγαθά.

Όμως όπως λέει και το ρητό οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται. Σήμερα σε περίοδο κρίσης βλέπουμε οτιδήποτε άλλο από διάθεση για αλληλοβοήθεια. Μάλλον εφαρμόζεται το ρητό ο θάνατος σου η ζωή μου ή το κάθε φτωχός και η μοίρα του.

Οι δυνατοί της Ευρώπης και πρώτα και κύρια η Γερμανία θέλουν να συνεχίσουν να ευημερούν σε βάρος των αδύνατων χωρών. Αντί να εφαρμόζουν πολιτικές πραγματικής αλληλεγγύης, εφαρμόζουν πολιτικές σκληρής λιτότητας αδιαφορώντας για τις συνθήκες εξαθλίωσης που οδηγούν τους λαούς σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία αλλά και Κύπρο. Έχουν βαλθεί να ξεζουμίσουν τον πλούτο αλλά και το όποιο εισόδημα απέμεινε από αυτές τις χώρες βγάζοντας δισεκατομμύρια κάθε χρόνο. Ιδιαίτερα η Γερμανία της κυρίας Μέρκελ, εκμεταλλεύεται την αδύνατη θέση που έχουν βρεθεί αυτές οι χώρες σε μια περίοδο παρατεταμένης ύφεσης, και θέλει να κυριαρχήσει με απόλυτους αριθμούς τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά.

Σαφέστατα δεν είναι αυτή την Ευρώπη, που οραματίζονται οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες και ούτε μπορούμε να μιλούμε για ολοκλήρωση μέσα από τέτοιες φιλοσοφίες. Το όραμα για πραγματική Ένωση άρχισε να ξεθωριάζει αφού δεν μπορεί να εφαρμοστεί με μια Ευρώπη των δύο ταχυτήτων η με μια Ευρώπη όπου οι χώρες συμπεριφέρονται με εθνικισμό παρά ευρωπαϊσμό. Ήδη άρχισαν να ακούγονται φωνές από την Αγγλία για αποχώρηση από την Ένωση, αλλά και για άλλες αποσκιρτικές προσεγγίσεις π.χ. στην Ισπανία, όπου τελικά αρχίζει ο καθένας να βλέπει το δικό του συμφέρον αντί αυτό της Ευρώπης ως σύνολο. Σε κάθε Ευρωπαϊκό συμβούλιο γίνεται όλο και πιο δύσκολο να υπάρξουν συναινέσεις και διάφορες έρευνες δείχνουν μια απογοήτευση των λαών έναντι των ευρωπαϊκών θεσμών εκφράζοντας ταυτόχρονα και μια έντονη αμφισβήτηση για το μέλλον της Ευρώπης.

Με τις πολιτικές λιτότητας είναι αμφίβολο πότε θα βγούμε από την κρίση. Ήδη αυτές οι οικονομικές συνταγές αποτυγχάνουν και μάλιστα συνοδεύονται από απολογίες χωρίς αντίκρισμα (βλέπε ΔΝΤ για Ελλάδα).

Συνεπώς η κα. Μέρκελ και οι συνοδοιπόροι της θα πρέπει να εγκαταλείψουν την αλαζονεία και να αρχίσουν την αυτοκριτική. Αρκετά κέρδισαν από αυτές τις μεθόδους και ας βοηθήσουν επιτέλους αυτές τις χώρες που αποκαλούν μέλη της ίδιας ευρωπαϊκής οικογένειας, να σηκώσουν κεφάλι. Ας επικεντρωθούν στο στόχο της ανάπτυξης και ας αφήσουν τις τοκογλυφικές προσεγγίσεις.

Όσο πιο σύντομα αντιληφθούν ότι θα πρέπει να υπάρξουν σωστά ισοζύγια μεταξύ των δυνατών και των αδύνατων οικονομικά χωρών, τόσο πιο σύντομα θα απαλλαγούμε από την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων.

Όσο πιο σύντομα αντιληφθούν ότι ο τελικός στόχος δεν είναι η Γερμανοποίηση της Ευρώπης αλλά η πραγματική πολιτική Ένωση της Ευρώπης με κύριο γνώμονα την ευημερία των λαών, τόσο πιο σύντομα θα σταματήσει και η ιστορία της κρίσης.

Μόνο τότε θα ξεφύγουμε από την σημερινή Ευρωπαϊκή υποκρισία. Μέχρι τότε η Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη παραμένει ξεχασμένη.

Μιχάλης Κ. Πούρος

Οι Ιδιωτικοποιήσεις μόνο θα αφαιρέσουν από την Κύπρο

Οι πολλές συζητήσεις αλλά και οι υπερβολικές αναλύσεις στο τέλος της ημέρας πιθανόν να συγχύζουν αλλά και να αποπροσανατολίζουν από την ουσία. Και η ουσία είναι συνήθως απλή.

Το κράτος έχει ένα πλούτο και κάποιοι ήθελαν εδώ και πολλά χρόνια να δοθεί σε ιδιώτες γιατί τάχατες ξέρουν να διοικούν καλύτερα (βλέπε ιδιωτική πρωτοβουλία στις Τράπεζες!!!). Μάλιστα χρησιμοποίησαν και την χαρακτηριστική φράση ότι το κράτος επιχειρηματίας δεν πρέπει να υπάρχει.

Σήμερα οι Αναστασιάδης και Αβέρωφ αλλά και η υπόλοιπη παρέα στον ΔΗΣΥ άλλαξαν κασέτα και μιλούν για μετοχοποιήσεις και ότι ουδέποτε μίλησαν ιδιωτικοποιήσεις. Φυσικά, εδώ προκύπτει το ερώτημα, αν δεν θέλουν κράτος επιχειρηματία τι εννοούν;

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, και οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι ψήφοι των Ημικρατικών Υπαλλήλων είναι πολλοί και σημαντικοί για τον κύριο Αναστασιάδη γι’ αυτό χρυσώνει το χάπι, καμουφλάροντας τις ιδιωτικοποιήσεις με τις μετοχοποιήσεις ρίχνοντας και το επιχείρημα ότι στο Μνημόνιο που διαπραγματεύτηκε η παρούσα Κυβέρνηση περιλαμβάνονται οι ιδιωτικοποιήσεις, ξεχνώντας σκόπιμα την ουρά και τις προϋποθέσεις που υπάρχουν.

Ας επιστρέψουμε όμως πίσω στην ουσία. Όταν έχω ένα κερδοφόρο Οργανισμό και έχει θετική παρουσία στην οικονομία αλλά και την Κυπριακή κοινωνία γιατί να τον δώσω στα χεριά των λίγων. Γιατί να επωφεληθούν οι λίγοι έναντι των πολλών, αφού ανά το παγκόσμιο με τις ιδιωτικοποιήσεις αυτό έχει συμβεί. Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει επιβεβαιώσει ότι κύριος στόχος των ιδιωτικών κεφαλαίων είναι το κέρδος και η συνεχής μεγιστοποίηση του. Προτεραιότητα έχει η αύξηση των προσωπικών περιουσιών παρά οι κοινωνικές ευαισθησίες. Ο ιδιώτης ενδιαφέρεται περισσότερο για το κέρδος και δεν θα διστάσει να προχωρήσει και σε απολύσεις ώστε να πολλαπλασιάσει το κέρδος του. Συνεπώς, το εργασιακό μέλλον πολλών συμπατριωτών μας θα είναι αβέβαιο.

Πέραν από τους εργαζόμενους συνέπειες από τις ιδιωτικοποιήσεις θα έχει και το καταναλωτικό κοινό αφού και εδώ η μανία για πολλαπλασιασμό των κερδών στις περισσότερες περιπτώσεις επισκιάζει την ποιότητα.

Σε μια μικρή αγορά όπως είναι η Κύπρος, οι ιδιωτικοποιήσεις θα δημιουργήσουν ολιγοπώλια με τραγικές συνέπειες στις τιμολογήσεις. Ξεκάθαρα λοιπόν, οι ιδιωτικοποιείς κερδοφόρων Ημικρατικών Οργανισμών δεν θα ωφελέσουν ούτε τους εργαζόμενους αλλά ούτε και το ευρύ καταναλωτικό κοινό.

Επιπλέον, οι μεγάλοι Ημικρατικοί Οργανισμοί στην Κύπρο είναι άμεσα συνδεδεμένοι με το σημαντικό κεφάλαιο της Ασφάλειας. Σε ένα ημικατεχόμενο νησί δεν μπορεί να αφήνονται στην τύχη οι τηλεπικοινωνίες, ο ηλεκτρισμός και τα λιμάνια. Με τις ιδιωτικοποιήσεις επικρατούν συνήθως ακραίες κερδοσκοπικές προσεγγίσεις και δεν θα διστάσουν να μεταπωλήσουν τέτοιους Οργανισμούς σε λάθος ιδιοκτήτες εχθρικών συμφερόντων.

Τέλος αν πουληθούν τώρα, θα πρόκειται για ξεπούλημα αφού δεν πουλάς κάτι όταν η τιμή λόγω ύφεσης είναι υποτιμημένη. Από την μια φώναζαν κάποτε να μην πουληθεί ο χρυσός του κράτους, ο όποιος τώρα βρίσκεται στα πάνω του και από την άλλη θέλουν να δώσουν ένα άλλο πλούτο του κράτους σε εξευτελιστική τιμή.

Το έχω γράψει ξανά ότι οι Ημικρατικοί Οργανισμοί στην Κύπρο δεν διεκδικούν το αλάθητο, όπως ούτε και ο Ιδιωτικός τομέας μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Οι Ημικρατικοί Οργανισμοί στην Κύπρο χρειάζονται εκσυγχρονισμό, βελτίωση και όχι διάλυση.

Ξεκάθαρα λοιπόν, οι ιδιωτικοποιήσεις δεν θα προσθέσουν τίποτα στην Κύπρο, μόνο θα αφαιρέσουν, και θα αφαιρέσουν πολλά...

Μιχάλης Κ. Πούρος

Να ισορροπήσουμε ξανά…

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση που βιώνουμε είναι συστημική. Οφείλεται δηλαδή πρώτα και κύρια στο ίδιο το σύστημα της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς αλλά ιδιαίτερα στην πιο ακραία μορφή αυτού του συστήματος τον Νεοφιλελευθερισμό.

Ο Adam Smith είχε πει ότι η ίδια η αγορά από μονή της θα δημιουργήσει ένα αόρατο χέρι που θα προσφέρει βοήθεια στα αδύνατα οικονομικά στρώματα. Δυστυχώς, έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι αυτή η αυτορρύθμιση της αγοράς έχει αποτύχει και ανά το παγκόσμιο αυτό που έχει κυριαρχήσει είναι οι πλούσιοι – πλουσιότεροι και οι φτωχοί – φτωχότεροι με ταυτόχρονο εκμηδενισμό της μεσαίας τάξης. Το αόρατο χέρι του Adam Smith παραμένει αόρατο αφού δεν μπορεί η κοινωνική πρόνοια και η κοινωνική βοήθεια να βασίζεται σε φιλανθρωπίες ή στα πιθανά οφέλη από τα ετεροβαρή κέρδη σε περιόδους ανάπτυξης της αγοράς.

Στην Κύπρο εφαρμόζεται από την ίδρυση της Δημοκρατίας το μοντέλο της Μεικτής Οικονομίας. Ένα μοντέλο που βασίζεται στην σωστή εξισορρόπηση μεταξύ των κρατικών υπηρεσιών και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, μη αποκλείοντας και την συνεργασία μεταξύ κράτους και ιδιωτικών εταιρειών.

Το μυστικό της επιτυχίας αυτού του μοντέλου είναι ότι ο κάθε τομέας έχει συνεισφέρει με το δικό του τρόπο στην ανάπτυξη και στην ευημερία της οικονομίας. Για πολλά χρόνια καταφέραμε σε ένα βαθμό να υπάρχει ένα καλό ισοζύγιο στη σχέση του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα με αποτέλεσμα ο κάθε τομέας να εκμεταλλεύεται τα θετικά που έχει να προσφέρει ο ένας προς τον άλλο.

Δυστυχώς σήμερα βλέπουμε να απειλείτε αυτό το μοντέλο της Μεικτής Οικονομίας στην Κύπρο κάτι που σίγουρα θα επιφέρει σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Τα νέα δεδομένα δείχνουν ότι ο ελλιπής έλεγχος των τραπεζών έχει εκτοξεύσει τις ζημίες στην οικονομία προσαρμόζοντας τα ισοζύγια. Μπροστά στον κίνδυνο να καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα και συνεπώς όλη η οικονομία ο ιδιωτικός τομέας έχει φορτώσει ένα τεράστιο χρέος στις πλάτες του κράτους.

Δεν θα ισχυριστώ ότι το κράτος δεν έχει τις δίκες του ευθύνες όσον αφορά στην αποτυχία να υπάρξει προνοητικότητα αλλά και πολύ καλύτερο νοικοκύρεμα των κρατικών δαπανών.

Όμως είναι θέμα βαρύτητας και εδώ ξεκάθαρα η ζυγαριά γέρνει κατά πολύ περισσότερο στην κακοδιαχείριση των τραπεζών.

Η κρίση έφερε στην επιφάνεια και σοβαρά διαχρονικά προβλήματα τόσο σε θέματα υπερδανεισμού όσο και σε αδυναμίες αποτελεσματικής διεύθυνσης/διοίκησης τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα.

Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα θα πρέπει να πρυτανεύσει επιτέλους η σύνεση και η υπευθυνότητα.

Θα πρέπει να ξαναβρούμε τα ισοζύγια μας κάτι που σίγουρα δεν θα επιτευχθεί μέσω των ιδιωτικοποιήσεων αφού σε μια τέτοια περίπτωση θα διογκωθεί ακόμη περισσότερο ο ιδιωτικός τομέας με όλα τα επακόλουθα. Με τις ιδιωτικοποιήσεις θα κινηθούμε ακριβώς προς την ακραία μορφή της ελεύθερης αγοράς, το σύστημα δηλαδή που δημιούργησε αρχικά το πρόβλημα όπως έχω προαναφέρει. Θα δημιουργηθούν ανισορροπίες στην οικονομία με σοβαρή εξάρτηση από τον ιδιωτικό τομέα δημιουργώντας ταυτόχρονα ολιγοπώλια.

Τα πάντα στη ζωή επιβάλλουν ένα παλαντζάρισμα. Όσα μνημόνια και εάν εφαρμόσουμε, αν χάσουμε το μεικτό μας μοντέλο στην οικονομία χαθήκαμε. Συνεπώς στο δικό μου μυαλό, η μεγαλύτερη πρόκληση είναι μέσα από ένα καλύτερο σύστημα ελέγχου και διαχείρισης στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα να ισορροπήσουμε ξανά….

Μιχάλης Κ. Πούρος