Θέλουν τα αυτονόητα, να γίνουν αδιανόητα…

Μέσα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, η 1^Η Μαΐου αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Τιμούμε αυτούς που ξεσηκώθηκαν τον Μάη του 1886 για να διεκδικήσουν το οκτάωρο αλλά και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τιμούμε αυτούς που μέσα σε αυτά τα 128 χρόνια αγωνίστηκαν για τα δίκαια των εργαζομένων. Δόθηκαν πολλοί εργασιακοί αγώνες, υπήρξαν θυσίες, χύθηκε αίμα ανά το παγκόσμιο όμως, όχι άδικα.

 

Μέσα από το συνδικαλισμό και την συλλογικότητα οι εργαζόμενοι πέτυχαν πολλά. Εξασφάλισαν δικαιώματα όπως η κοινωνική ασφάλιση, τα οποία συμβάλουν στην ευημερία και βελτιώνουν την ποιότητα ζωής. Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός η προσφορά του Λαϊκού Κινήματος και της Αριστεράς στην Κύπρο για να γίνουν  τα αδιανόητα, αυτονόητα, για να γίνουν τα εργασιακά αιτήματα, κατακτήσεις.

Δυστυχώς στην Ευρώπη του σήμερα (σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Κύπρος αλλά και σε πολλές άλλες) βλέπουμε την μεγαλύτερη κατάρρευση που έγινε ποτέ, σε αυτά τα εργασιακά δικαιώματα. Καταρρέει ο λαός μέσα σε συνθήκες εξαθλίωσης. Πληρώνει ο λαός το τίμημα ενός ελαττωματικού συστήματος αλλά και τα λάθη κύρια των μεγάλων Χρηματοπιστωτικών οίκων που προκάλεσαν την κρίση.

 

Η Κύπρος του Μνημονίου και της Τρόικας είναι ήδη πολύ διαφορετική από την Κύπρο που γνωρίζαμε τα προηγούμενα χρόνια. Πλέον στην Κύπρο επικρατεί η υπέρμετρη λιτότητα και οι περικοπές που πλήττουν πρώτα και κύρια τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα. Η ανεργία καλπάζει  και  πολλοί νέοι μας και όχι μόνο αναγκάζονται  να ξενιτευτούν. Καταντήσαμε όσοι εξακολουθούμε να έχουμε εργασία να νιώθουμε ενοχές. Μέσα σε αυτές τις αρνητικές συνθήκες η Κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί εξασφαλίζει σαν καλό παιδί τα συγχαρητήρια της Τρόικας και των Ευρωπαίων «φίλων» της. Πανηγυρίζουν γιατί  χρησιμοποιούν την κρίση ως άλλοθι για να αφαιρέσουν από τους εργαζόμενους σημαντικά δικαιώματα και να προχωρήσουν με πολιτικές που ονειρεύονταν εδώ και χρόνια  όπως είναι οι ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών ώστε να καρπωθούν τον κρατικό πλούτο λίγοι.

 

Είναι πλέον αντιληπτό ότι η πολυδιαφημιζόμενη Παγκοσμιοποίηση, αντί να στοχεύει στην διεθνοποίηση της ευημερίας, μοιράζει μόνο προβλήματα και δυστυχία. Άλλωστε αυτή η παγκοσμιοποίηση βασίζεται σε ένα ακραίο οικονομικό σύστημα, τον νεοφιλελευθερισμό ο οποίος τελικά το μόνο που καταφέρνει είναι οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί, πάμπτωχοι.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν που ζούμε αποδεικνύεται περίτρανα ότι τα μηνύματα, τα διδάγματα και οι στόχοι του Μάη του 1886 είναι διαχρονικοί. Στην αρχή του άρθρου μου, είχα μιλήσει για τους αγώνες που έδωσε η Αριστερά ώστε τα αδιανόητα να γίνουν αυτονόητα.

Σήμερα, οι προστάτες του πλούτου και οι εργοδοτικοί σύνδεσμοι θέλουν και πάλι τα αυτονόητα να γίνουν αδιανόητα. Αρκεί κάποιος να δει ως παραδείγματα τις μεθοδεύσεις που έγιναν για τα νέα ωράρια των καταστημάτων προς ικανοποίηση των μεγαλοεπιχειρηματιών, τις περικοπές στην Υγεία, στην Εκπαίδευση, αλλά και τις μεθοδεύσεις που γίνονται και θα επιδεινωθούν στα θέματα της κοινωνικής πρόνοιας.  

Η μόνη αξιόπιστη δύναμη για να αντισταθεί σε αυτή την αρνητική πορεία είναι το ΑΚΕΛ αλλά και ολόκληρο το Λαϊκό Κίνημα το οποίο συνεχίζει σταθερά να προασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων ώστε να υπάρχει πρόοδος και όχι πισωγυρίσματα. Ενόψει και τον Ευρωπαϊκών εκλογών έχει εντατικοποιηθεί η προσπάθεια για περιθωριοποίηση και αποδυνάμωση της Αριστεράς στην Κύπρο. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να το πετύχουν γιατί πλέον θα είναι εντελώς ελεύθερο το πεδίο για να τα ρημάξουν όλα.

 

Οι Ευρωεκλογές είναι ένα δημοψήφισμα για τις Πολιτικές της Τρόικας και είναι μια καλή ευκαιρία να δοθούν μηνύματα. Η αποχή δεν θα στείλει μηνύματα γιατί απλά δεν τους ενδιαφέρει αν ο κόσμος στην Κύπρο δεν αφήσει τον καναπέ  για να πάει να ψηφίσει. Τους ενδιαφέρει όμως και ανησυχούν εάν η Ευρωπαϊκή Ενωμένη Αριστερά  ενδυναμωθεί στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Η Εργατική Πρωτομαγιά μας υπενθυμίζει αυτό το καθήκον και αυτή την υποχρέωση.  Ας μην τους αφήσουμε να πετύχουν τα αυτονόητα, να γίνουν αδιανόητα.

Μιχάλης Κ. Πούρος